ناگفته‌هایی از حضور ایران در کهن‌ترین جشنواره سینمایی جهان/ از درخشش تا ۱۰ سال غیبت

برای پی بردن به تاریخچه دقیق حضور سینمای ایران در جشنواره فیلم ونیز که از قضا قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی جهان است، باید سراغ فردی رفت که از زیر و بم این جشنواره بااطلاع باشد یا در این زمینه تحقیقات گسترده‌ای انجام داده باشد.

به گزارش صدای ایران محمد اطیابی فردی است که با مراجعه به دفتر جشنواره ونیز مطالعات دقیقی درباره تاریخچه حضور ایران در جشنواره انجام داده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اطبایی این تاریخچه را در قالب نوشتاری مبسوط اختصاصا در اختیار ایسنا گذاشته است که در ادامه می‌آید:«جشنواره فیلم ونیز به عنوان یکی از سه جشنواره مهم جهان، در کنار کن و برلین شناخته می‌شود که تفاوت‌های خود را نیز با دو جشنواره دیگر دارد. اگر جشنواره کن را با ستاره‌های سینما و جشنواره برلین را با رویکردهای سیاسی‌اش می‌شناسند، جشنواره فیلم ونیز به هنر سینما همواره نگاه ویژه‌تری داشته و کشف استعدادها و جریان‌های جدید سینمایی جایگاه خاصی در راهبرد جشنواره دارد.

این جشنواره از ابتدا به سینمای ایران توجه داشته و در چهارده سال گذشته از بابک کریمی و محمد اطبایی جهت مشاوره و معرفی تولیدات سینمای ایران استفاده کرده است. امسال نیز هفتاد فیلم بلند از ایران برای جشنواره ونیز ارسال شده بود که با هر معیاری، تعداد بالایی محسوب شده و آسیب‌های خود را نیز دارد که در فرصتی دیگر باید به آن نیز پرداخته شود.

باز هم پای یک ارمنی در تاریخ سینما دیده می‌شود

به هر روی، شورای شهر ونیز، بینال ونیز را در سال 1895 پایه گذشت و اولین دوره جشنواره فیلم ونیز نیز با همت کنت جوزپه‌ولپی، تاجر و سیاستمدار، مدیر بینال و در دل دوازدهمین بینال ونیز، از 6 تا 21 اوت 1932 برگزار شد تا اولین جشنواره فیلم بین‌المللی به نام ونیز ثبت شود.

در انگیزه‌های فرهنگی، سیاسی و اقتصادی کنت ولپی به عنوان وزیر دارایی موسولینی، بسیار گفته شده که از جمله ایجاد رونق برای هتل‌های ونیز و جزیره لیدو در روزهای پایانی و کم توریست تابستان بوده است. فیلم "دکتر جکیل و مستر هاید" ساخته روبن مامولیان در ساعت نه و ربع شب 6 اوت در تراس هتل اکسلسیور، قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی جهان را افتتاح کرد، فیلمی از سینماگر آمریکایی ارمنی تبار تا باز هم جای پای یک ارمنی در تاریخ سینما دیده شود! اولین دوره جشنواره رقابتی نبود اما بیست و پنج هزار تماشاگر از این رویداد استقبال کرده و رای های خود را برای بهترین‌های جشنواره به صندوق ریختند که فیلم "آزادی از آن ماست" ساخته رنه کلر، بهترین فیلم تماشاگران اعلام شد.

دوره‌ای که جشنواره‌ی ونیز تحت تاثیر خواسته‌های دولت فاشیست بود

اما دومین دوره جشنواره از 1 تا 20 اوت 1934 به صورت رقابتی برگزار شد، هر چند این دوره هم هیات داوری رسمی نداشت و رییس بینال، خود پس از مشورت با متخصصین و نظرات تماشاگران، جایزه‌ها را تعیین کرد و جایزه بهترین فیلم ایتالیایی و بهترین فیلم بین‌المللی اعطا شده که "مردی از آران" مستند رابرت فلاهرتی این جایزه را از آن خود کرد. نباید فراموش کرد که ایتالیا از 1922 تا 1945 تحت سلطه فاشیسم بنیتوموسولینی و جشنواره نیز در این دوره تحت تاثیر خواسته‌های دولت فاشیست بود به گونه‌ای که در سال‌هایی تنها فیلم‌های آلمانی و ایتالیایی جایزه‌ها را دریافت داشته و جشنواره در سال‌های جنگ جهانی دوم نیز با تحریم غالب کشورهای جهان روبرو بوده است.

نکته جالب توجه آنکه جشنواره فیلم ونیز همچون بسیاری از جشنواره‌های فیلم، تا سال‌ها کمیته انتخاب فیلم نداشته و تا سال 1956 کشورهای صاحب صنعت سینما خود به معرفی فیلم منتخب خود برای جشنواره ونیز اقدام می‌کردند و وزارت فرهنگ و هنر وقت ایران نیز از این امکان تنها چند باری در جشنواره برلین استفاده کرد و از کن و برلین غافل شد! جایزه بهترین فیلم جشنواره که همان «شیر سن مارکو» شهر ونیز است با عنوان شیر طلایی از سال 1949 اعطا شده است،(هر چند جدا از سال‌هایی که جشنواره برگزار نشده و یا جایزه‌ای داده نشده) تاکنون 25 کشور جایزه شیر طلایی ونیز را دریافت داشته که فرانسه با 15 جایزه بهترین فیلم/شیر طلایی، ایتالیا با 11 جایزه، آلمان با 10 جایزه، آمریکا با 8 جایزه، انگلستان با 6 جایزه، چین با 5 جایزه، روسیه/شوروی با 4 جایزه، ژاپن با 3 جایزه، هند و تایوان هر یک با 2 جایزه و ایران، فیلیپین، ونزوئلا، مکزیک، سوئد، نروژ، کره جنوبی، رژیم صهیونیستی، ایرلند، ویتنام، مقدونیه، لهستان، کانادا، دانمارک و چک هر یک با یک جایزه جزوء کشورهای داری شیر طلایی هستند.

جشنواره فیلم «ونیز» کاشف بسیاری از سینماگران، سینماهای ملی و جریان‌های سینمایی در طول 9 دهه اخیر بوده است. سینمای ژاپن و آکیراکوروساوا در سال 1951 با دریافت جایزه شیر طلایی برای "راشومون" به جهان شناسانده شدند و همین‌طور سینمای هند و ساتیاجیت رای با دریافت شیر طلایی در سال 1957 برای فیلم "آپاراجیتو" و نیز سینمای اروپای شرقی، نئو رئالیسم ایتالیا، آندریتارکوفسکی و اینگمار برگمان، همه و همه توسط ونیز به دوستداران سینما معرفی شدند. موج نوی سینمای ایران نیز در سال 1971 و فیلم «گاو» در ونیز مورد توجه قرار گرفت و پس از آن به دیگر کشورها راه پیدا کرد.

جشنواره فیلم «ونیز» از سال 1932 تاکنون شاهد حضور 20 مدیر مختلف بوده است و مدیران سال‌های اخیر ونیز عبارت‌اند از «گیلیلموبیراگی» که سال‌ها مدیر جشنواره فیلم تائورمینا بود و از سال 1987 به عنوان چهاردهمین مدیر جشنواره فیلم ونیز انتخاب شد و در سال 1988 نیز بخش افق‌ها را ایجاد کرد، «جیلوپونته‌کوروو» سینماگر شهیر ایتالیا که همگان او را با فیلم «نبرد الجزیره» می‌شناسند و همین فیلم جایزه شیر طلایی ونیز را در سال 1966 برای وی به همراه آورد، او از سال 1992 تا 1994 مدیریت ونیز را به عهده داشت و تحولات بسیاری در جشنواره ایجاد کرد.

فلیچه‌لادادیو شانزدهمین مدیر ونیز بود و پس از وی آلبرتو باربرا، مدیر پیشین جشنواره فیلم تورین از سال 1999 تا 2001 اولین دوره مدیریتی خود را با موفقیت پشت سر گذاشت و با تغییرات سیاسی در صحنه سیاست ایتالیا و ظهور برلوسکنی، موریتس دو هادلنسوییسی که سالیان دراز مدیریت جشنواره فیلم برلین را داشت در سال‌های 2002 و 2003 مدیریت جشنواره ونیز را عهده‌دار بوده و آن را در سال 2004 به مارکو مولر مدیر جشنواره‌های پزارو، رتردام و لوکارنو، سپرد که به مدت هشت سال و تا 2011 سکاندار جشنواره بود.

با روی کار آمدن دوباره چپ‌ها در ایتالیا، آلبرتو باربرا از سال 2012 بار دیگر به عنوان مدیر جشنواره فیلم ونیز مشغول به کار بوده است. مارکو مولر در چند سال از مدیریت خود از بابک کریمی، سینماگر ایرانی مقیم ایتالیا به عنوان مشاور برای سینمای ایران استفاده کرد و همین سنت را البرتوباربرا در شش سال گذشته ادامه داده و محمد اطبایی را برای مشاوره برای سینمای ایران انتخاب کرده است.

هفتاد و چهارمین جشنواره فیلم ونیز که از 8 تا 18 شهریور ماه آینده در ایتالیا برگزار می‌شود، شامل بخش رسمی و دو بخش جنبی است. بخش رسمی شامل "ونیز 74" (مسابقه فیلم های بلند و کوتاه)، خارج از مسابقه، بخش رقابتی "افق‌ها"، کلاسیک‌های ونیز، سینما در باغ و بخش مربوط به بازار، پل تولید ونیز و بخش واقعیت مجازی است.

بخش هفته منتقدان که از سال 1984 آغاز به کار کرده و به فیلم‌های اول کارگردان‌ها اختصاص دارد و امسال سی و دومین دوره خود را توسط اتحادیه ملی منتقدان سینمای ایتالیا برپا خواهد داشت و بخش "روزهای ونیز" که از سال 2004 توسط انجمن کارگردان‌های سینمای ایتالیا برپا شده و امسال چهاردهمین دوره خود را سپری می‌کند.

چگونگی دستیابی به تاریخچه‌ حضور واقعی و دقیق سینمای ایران در ونیز

حضور سینمای ایران در جشنواره فیلم ونیز با خبرسانی‌های نه چندان دقیقی در سال‌های پیش از انقلاب همراه بوده و نگارنده به همین منظور در دو سال مختلف به دفتر جشنواره در ونیز مراجعه و اسناد و مستندات فیلم‌های به نمایش درآمده در جشنواره را از ابتدا مورد مطالعه قرار داد تا تاریخچه حضور واقعی و دقیق سینمای ایران در جشنواره ونیز را ثبت کند.

سینما و سینماگران ایرانی از سال 1337 و با فیلم کوتاه "مینیاتورهای ایرانی" ساخته مصطفی فرزانه به عنوان محصول فرانسه در جشنواره فیلم ونیز حضور پیدا کردند. مصطفی فرزانه، نویسنده و سینماگر 88 ساله ایرانی مقیم فرانسه که در ایران به واسطه ارتباط و کتاب‌هایش درباره صادق هدایت شناخته می‌شود، پدیده‌ای در تاریخ سینمای ایران محسوب می‌شود، چرا که وی تنها سینماگر ایرانی است که با نام فری فرزانه در سه جشنواره مهم کن، ونیز و لوکارنو، اولین حضور یک سینماگر ایرانی را با فیلمهایش رقم زده و پس از "مینیاتورهای ایرانی" در ونیز، فیلم "کورش کبیر" را در بخش مسابقه فیلم‌های کوتاه جشنواره فیلم کن در سال 1340 نمایش داد و بعد با فیلم "زن و حیوان" در سال 1341 در لوکارنو حضور داشت و جایزه بهترین فیلم کوتاه هنری را هم گرفت.

پس از فرزانه، ابراهیم گلستان حضور طولانی و موفقی در جشنواره فیلم ونیز داشت. فیلم "یک آتش" در سال 1340 به عنوان اولین محصول ایران در بخش فیلم‌های کوتاه ونیز به نمایش درآمد و اولین جایزه بین‌المللی تاریخ سینمای ایران، مدال برنز را دریافت کرد. ابراهیم گلستان در سال1341 با دو فیلم "خراب اباد" (ما آدمیم) و "موج، مرجان، خارا" که این دومی با کارگردانی مشترک آلن پندری است، در ونیز حضور داشت و بار دیگر مدال برنز جشنواره را برای "موج، مرجان، خارا" دریافت کرد. گلستان در سال 1343 با فیلم "مارلیک" جایزه شیر سن مارکو برای بهترین فیلم جغرافیایی، مردم شناسی و فولکلور را گرفت. ابراهیم گلستان بار دیگر در سال 1345 با فیلم "خرمن و بذر" در بخش فیلم‌های کوتاه ونیز حضور پیدا کرد.

اسناد جشنواره فیلم ونیز دال بر نمایش فیلمی با عنوان "فاجعه یک ملت" به کارگردانی صباح کریم و محصول ایران در سال 1347 می‌دهد که جستجوهای نگارنده دال بر عراقی بودن این فیلمساز است و به احتمال قریب به یقین، دست اندرکاران جشنواره فیلم ونیز، عراق را به علت مشابهت نام دو کشور در لاتین، ایران ذکر کرده‌اند.

فیلم سینمایی "گاو" ساخته داریوش مهرجویی در سال 1350 در بخش خارج از مسابقه به نمایش در می‌آید و به پدیده آن سال جشنواره تبدیل شده و جایزه فیپرشی (فدراسیون بین المللی منتقدان سینما) را نیز آن خود می‌سازد.

در همین سال، اسناد جشنواره نشان از نمایش فیلم دیگری از ایران با عنوان "زیارت مکه" در بخش فیلمهای کوتاه دارد که نام کارگردان هم در این اسناد ذکر نشده است. نگارنده ابتدا گمان برد که شاید منظور، فیلم "خانه خدا" ساخته جلال مقدم است اما این فیلم 90 دقیقه بوده و امکان نمایش در بخش فیلم‌های کوتاه را نداشته و توجه به سال تولید آن در 1345 (1961) بعید است جشنواره ونیز، فیلمی را پس از 10 سال از تولید آن به نمایش بگذارد. با مشاوره با شماری از محققان سینمای مستند ایران، به فیلمی ساخته برادران امیدوار درباره حج رسیدیم که به هر روی، اطلاعات موجود در اسناد جشنواره ونیز برای حضور این فیلم هم کافی نبود.

سال پر بار سینمای ایران در ونیز

اما سال 1351، سال پرباری برای سینمای ایران در جشنواره فیلم ونیز بود و 14 فیلم "آرامش در حضور دیگران" (ناصر تقوایی)، "بیتا" (هژیر داریوش)، "پستچی" (داریوش مهرجویی)، "رگبار" (بهرام بیضایی)، "چشمه" (آربی آوانسیان)، "بامداد جدی" (احمد فاروقی قاجار)، "اربعین" (ناصر تقوایی)، "رقص رونما" (هوشنگ شفتی)، "رقصهای محلی بجنوردی" (سهراب شهید ثالث)، "جن" (بهرام ری پور)، "نان و کوچه" (عباس کیارستمی)، "رهایی" (ناصر تقوایی)، "ادیان در ایران" (منوچهر طیاب) و "باد جن" (ناصر تقوایی) در بخش‌های مختلف به نمایش درآمدند. آخرین حضور سینمای ایران در سال‌های پیش از انقلاب در جشنواره فیلم ونیز مربوط به فیلم "طبیعت بی‌جان" (سهراب شهید ثالث) در سال 1354 بود.

غیبت 10 ساله سینمای ایران در ونیز

سینمای ایران پس از 10 سال غیبت در سال 1364 با فیلم "دونده" ساخته امیر نادری در بخش خارج از مسابقه جشنواره ونیز حضور پیدا کرد. پس از شش سال، فیلم "گروهبان" ساخته مسعود کیمیایی در سال 1370 در خارج از مسابقه به نمایش درآمد و امیر نادری در دومین حضور خود در ونیز، فیلم "منهتن از روی شماره" را در سال 1372 به عنوان محصول آمریکا در بخش "پنجرهای رو به تصاویر" به نمایش گذاشت.

وقتی کیارستمی به عنوان نخستین سینماگر ایرانی بر مسند داوری ونیز نشست

در پنجاه و دومین دوره جشنواره فیلم ونیز در سال 1374، عباس کیارستمی به عنوان نخستین سینماگر ایرانی بر مسند داوری بخش رسمی نشست و فیلم "دت یعنی دختر" ساخته ابوالفضل جلیلی در بخش مسابقه رسمی به نمایش درآمد و دو جایزه اوزله طلایی و جایزه یونیسف را کسب کرد.

نگارنده خاطره شیرینی از آن سال به یاد دارد که کیارستمی پیش از آغاز مراسم اختتامیه رو به جلیلی گفت: "امشب روی صحنه اختتامیه «ونیز» نام ابوالفضل و عباس گفته می‌شود".

ابوالفضل جلیلی در سال بعد جشنواره ونیز( 1375)، فیلم "یک داستان واقعی" را در بخش مسابقه به نمایش گذاشت و در پنجاهمین دوره جشنواره در سال 1376، رفیع پیتز، فیلم "فصل پنجم" را در بخش هفته منتقدین ارائه کرد.

محسن مخملباف هم سرانجام در سال 1377 با فیلم "سکوت" در بخش مسابقه ونیز حضور داشت و سه جایزه مدال طلای سنای ایتالیا، جایزه سینمای آینده بهترین فیلم رابطه انسان و طبیعت و تقدیرنامه جایزه سرجیوترازاتی را دریافت کرد.

سه جایزه‌ی بزرگ ونیز برای فیلم‌های کیارستمی

عباس کیارستمی نیز پس از بیست و هفت سال بعد از نمایش فیلم کوتاه "نان و کوچه" در سال 1351، با فیلم "باد ما را خواهد برد" و در سال 1378 در بخش مسابقه رسمی ونیز حضور یافت و سه جایزه بزرگ هیات داوران، فیپرشی و هیات داوران جوان را به خود اختصاص داد. فیلم "باران و بومی" رخشان بنی اعتماد هم در بخش سرزمین‌های جدید به روی پرده رفت.

موفق‌ترین سال سینمای ایران در تاریخ ونیز کی بود؟

پنجاه و هفتمین دوره جشنواره فیلم ونیز در سال 2000 میلادی و 1379 شمسی به موفق‌ترین سال سینمای ایران در تاریخ ونیز تبدیل شد. جعفر پناهی با فیلم "دایره" در بخش مسابقه رسمی حضور داشت و شیر طلایی بهترین فیلم جشنواره را برای سینمای ایران به ارمغان آورد. این فیلم پنج جایزه دیگر نیز در ونیز دریافت کرد، جایزه فیپرشی، جایزه یونیسف، تقدیرنامه کلیسای جهانی، جایزه بهترین بازیگر زن برای مجموعه بازیگران زن فیلم از طرف سندیکای ملی نویسندگان سینمایی ایتالیا و جایزه سرجیوترازاتی. سمیرا مخملباف به عنوان دومین داور ایرانی در بخش مسابقه رسمی حضور داشت و محمد اطبایی داور جایزه جنبی نتپک در ونیز بود.

مرضیه مشکینی هم با اولین ساخته خود، "روزی که زن شدم" در هفته منتقدان" حضور داشت و سه جایزه سینمای آینده برای بهترین فیلم اول، جایزه یونسکو و جایزه ایسوما را گرفت. فیلمهای "تست دموکراسی" ساخته محسن مخملباف، "دختر دایی گمشده" ساخته داریوش مهرجویی و "چگونه سمیرا تخته سیاه را ساخت" ساخته میثم مخملباف در بخش سرزمین‌های جدید و فیلم "طبیعت بی‌جان" (در آینده‌ای نه چندان دور) ساخته نادر تکمیل همایون به عنوان محصول فرانسه در بخش مسابقه فیلم‌های کوتاه به نمایش درآمدند.

بابک پیامی با فیلم "رای مخفی" در بخش مسابقه رسمی پنجاه و هشتمین دوره ونیز در سال 1380، حضور داشت و پنج جایزه سینمای آینده برای بهترین کارگردان، جایزه نتپک، جایزه یونیسف، جایزه کلیسای جهانی و جایزه پازینتی را دریافت کرد. جعفر پناهی هم داور بخش فیلمهای اول جشنواره بود.

پنجاه و نهمین دوره جشنواره ونیز در سال 1381 هفت فیلم بلند و کوتاه ایرانی را انتخاب و به نمایش گذاشت. منیژه حکمت با اولین فیلم خود، "زندان زنان" در بخش افق‌ها حضور داشت و ناصر رفایی هم با فیلم اول خود، "امتحان" در هفته منتقدان حضور پیدا کرد.

سمیرا مخملباف با فیلم "خدا ساختن تخریب" که بخشی از مجموعه فیلم 11.09.01 و یا همان "یازده سپتامبر" بود، مهرداد فرید با فیلم کوتاه "بچه های افغان"، فریبرز کامکاری با فیلم بلند "نوار خالی"، حسین طاهری با فیلم کوتاه "مرغ" و سامان سالور با فیلم کوتاه "باد گیسوانت را شانه خواهد زد" در ونیز حضور داشتند و سمیرا مخملباف با ده کارگردان دیگر فیلم "یازده سپتامبر" جایزه یونسکو را دریافت کرد.

شصتمین دوره جشنواره فیلم ونیز در سال 1382 فیلم‌های "ابجد" ساخته ابوالفضل جلیلی، "لذت دیوانگی" ساخته حنا مخملباف، "سکوت بین دو فکر" ساخته بابک پیامی و "پا برهنه تا هرات" ساخته مجید مجیدی را به نمایش گذاشت و بنا بر اعلام دفتر خانه فیلم مخملباف جایزه جوان ترین فیلمساز جهان و جایزه نگاه ویژه سازمان منتقدین فرهنگی زنان ایتالیا به حنا مخملباف اختصاص یافت، هر چند در خبرهای رسمی اعلام جوایز ونیز از این دو جایزه ذکری نشده بود.

در سال 1383 و در شصت و یکمین دوره جشنواره، فیلم "سگ‌های ولگرد" ساخته مرضیه مشکینی در بخش مسابقه، "بیست انگشت" ساخته مانیا اکبری، "ساکنین سرزمین سکوت" ساخته سامان سالور و فیلم کوتاه "همسفر خاموش" ساخته الهام حسین زاده در بخش‌های دیگر جشنواره به نمایش درآمده و فیلم "سگ‌های ولگرد" جایزه باز و فیلم "بیست انگشت" جایزه سینمای دیجیتالی را دریافت می‌کنند. در خبررسانی خانه فیلم مخملباف در آن سال، خبر از دریافت جایزه یونیسف توسط فیلم "سگ‌های ولگرد" داده می‌شود که البته در تمامی خبرهای رسمی اعلام جوایز جشنواره، فیلم "دیوانه خانه" ساخته آندریکو نچالوفسکی این جایزه را دریافت کرده بود.

شصت و دومین دوره جشنواره ونیز که از 9 تا 19 شهریور 1384 برگزار شد، فیلم "یادداشت بر زمین" اولین ساخته علی محمد قاسمی در بخش هفته منتقدین و فیلم "مرد گاریچی" دومین فیلم بلند رامین بحرانی را به عنوان محصول آمریکا در ونیز به نمایش گذاشت.

جشنواره فیلم ونیز در سال 1385 تنها فیلم "باز هم سیب می‌خوای" ساخته بایرام فضلی را برای بخش «نیمه شب» در خارج از مسابقه انتخاب کرده و محسن مخملباف هم از اعضای هیات داوران فیلم اول بود.

شصت و چهارمین ونیز بدون ایران

شصت و چهارمین دوره جشنواره فیلم ونیز در سال 1386 هیچ فیلمی را از ایران در برنامه خود قرار نداد!

اما در شهریور 1387 عباس کیارستمی با فیلم "شیرین" در خارج از مسابقه و امیر نادری با فیلم "وگاس: